Rozdział 2

Był wieczór i dochodziła dziesiąta, gdy wraz z Olim leniliśmy się na kanapie, oglądając jakiś głupi wyciskacz łez.

-Fernando nie zostawiaj mnie!- krzyknął Oli, nieudanie, ale w zabawny sposób naśladując głos aktorki. Wybuchłam śmiechem, a Michelle akurat wróciła do domu. Nie zdejmując płaszcza,a nawet butów (przez co o mało co nie wybuchłam, bo poprzedniego dnia to ja szorowałam tą cholerną podłogę), walnęła się na kanapę. Na dworze albo było strasznie zimno, albo Mich płakała całą drogę powrotną do domu, gdyż miała czerwone policzki i wilgotne oczy. Moja złość na to, że zabłociła buciorami cały salon od razu minęła, widząc jej smutną buźkę.

-Mich, wszytko porządku?- zapytałam spokojnie. Nie odpowiedziała i zakryła twarz rękami.-Michelle?

-Blanca, ja zrobiłam coś złego, jestem beznadziejna!- wrzasnęła, głośniej niż Fernando w telewizji, który przyznał się żonie do zdrady.

-Co takiego zrobiłaś?- odezwał się Oliver nie spuszczając wzroku z poczynań bohatera filmu. 

-Ja, spóźniłam się do pracy i mistrz Sasori bardzo się zdenerwował.- mówiła jakby przyznawała się do morderstwa, albo zabraniu dziecku lizaka.- Powiedział, że jeżeli jeszcze raz się spóźnię wyrzuci mnie z pracy! 

-I to jest powód twojej "depresji"?- zapytał leniwie Oliver. Ech, czasami na prawdę jest po prostu bezczelny. Już miałam go upomnieć, ale nie dał mi wejść sobie w zdanie.- Mich, nawet nie wiesz jak często dostaję tego typu upomnienia od szefa. Jak dla mnie ten twój cały "mistrz" po prostu ci się podoba i dlatego tak bardzo przejmujesz się jego słowami.- uznał i przez pare sekund spoglądał na Michelle, po czym powrócił do oglądania filmu.

-To nie tak!- pisnęła prosto w moje ucho. Brr...-Po prostu zależy mi na tej pracy..

-Blancka, ty tez uważasz, że podoba się jej ten Sasori, nie?-uch, no i co powinnam powiedzieć?

-Em...Michelle, gadasz o nim codziennie bez przerwy od dłuższego czasu, jesteś pewna, że nic do niego nie czujesz?- odpowiedziała mi cisza. Zastanawia mnie dlaczego bliskim nam osobom czasami tak trudno się do czegoś przyznać. Przecież wiedzą, że mogą  na nas liczyć i nie będziemy ich oceniać, a mimo to i tak nie mówią prawdy. 

-Ymm, no on jest atrakcyjny..- zaczęła i nawet Oliver spoglądał na nią oczekując szczerej odpowiedzi.-.. ale jest dużo starszy i nie! To by nie miało sensu!

-Aha! A nie mówiłem, on ci się podoba!- wrzasnął Oli z dumnym uśmieszkiem na twarzy.- Przede mną jednak nic się nie ukryje.

Po godzinie słuchania prawdziwych uczuć Michelle do Sasoriego poszłam wziąć ciepły prysznic. Nie wiem jak dla was, ale dal mnie nie ma nic bardziej relaksującego. No może była by to kąpiel w wannie, ale nie stać nas na nią, poza tym zapewne nie zmieściłaby się w naszej malutkiej łazience. 

-Blanca, ile można brać prysznic?!- krzyknął Oliver. Tak, powtórka z rozrywki. Takie sceny odbywają się w tym domu rano i wieczorem. Nie słuchając wyzwisk Oli'ego pod moim adresem, myłam się jeszcze z dobre trzydzieści minut. Wychodząc tradycyjnie mój przyjaciel próbował zabić mnie wzrokiem. Ach, jak ja go kocham. Późna kolacja (bo było już po jedenastej) została podana. Spaghetti- zawsze spoko.

-Blanca, mogę cię o coś zapytać?- powiedziała Mich.

-Jasne, mów śmiało.

-Pamiętasz jak pokazywałaś mi zdjęcia swojego byłego chłopaka...- odczułam dreszcz, który szybko przeszedł mi po plecach.- Wydaje mi się, że go widzia..- nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Niepewnie spojrzałam na Mich, jeżeli to mój były, musimy jak najszybciej wezwać policję!

~*~

Przepraszam was za tak krótki rozdział, ale pisałam go w pośpiechu, poza tym, wydaje mi się, że jeżeli przerwę w takim momencie, może poczujecie niedosyt. ;p

Dopiero za pare rozdziałów dowiecie się kim jest takemniczy i niebespieczny, były chłopak Blanci. Powiem wam tylko, że jest z anime o Uzumakim i muszę zmienić jego imię i nazwisko na angielskie xD 

Teraz żegnam cześć! :*
Oooo i jeszcze proszę o plecenie, kogoś kto robi niezłe szablony, bo wygląd tego bloga mnie przytłacza xD