Rozdział 3

Zapraszam do czytania

~*~

Serce biło mi jak oszalałe. Na palcach podeszłam do drzwi. Czułam jak robi mi się gorąco, jak ogarnia mnie strach, a w mojej głowie pojawiły się najgorsze scenariusze. Przypomniałam sobie jak mnie bił, poniżał i groził, że mnie zabije. Nagle przypomniałam sobie jego wściekłą twarz. Wyciągnęłam klucz, a Michelle położyła mi rękę na ramieniu i klepnęła mnie delikatnie.

-Wybierz numer na policję.- poleciłam, patrząc na drzwi i mimo wahania przekręciłam klucz w zamku.

-Kiedyś cię dopadnę ździro, tak łatwo się ode mnie nie uwolnisz!- uchyliłam lekko drzwi, a w umysł podsuwał mi słowa jakie powiedział do mnie na "pożegnanie". 

-Witam, proszę wybaczyć za najście, ale na suficie znowu pojawiła się plama. Po raz kolejny zalaliście mi mieszkanie.- nagle całe napięcie znikło i poczułam ogromną ulgę. Przed drzwiami stał mój 'ukochany', sarkastyczny sąsiad mieszkający na dole pod naszym mieszkaniem.

-Przepraszamy! To przez te rury, postaramy się coś z tym zrobić!- wrzasnęła Mich, wpychając się przede mnie.

-Cały czas to słyszę.- warknął staruszek. Było mi go szkoda, ma już swoje lata, a..- od kiedy się wprowadziliście nie mam ani trochę spokoju, co się dzieje z tą dzisiejszą młodzieżą, w głowach wam się poprzewracało!

-Nam? To nie nasz pies sra dzień w dzień na korytarzu!- niespodziewanie, w drzwiach pojawił się wściekły Oliver, w dodatku w samym ręczniku.- Nie zdaje pan sobie sprawy ile ten szczur załatwił mi butów!

-To patrz gdzie łazisz gówniarzu, a Elizabeth to nie żaden szczur, to rodowy shih tzu!

-Raczej rodowy kundel.

-Dosyć!- krzyknęłam i pchnęłam Oliego z powrotem do mieszkania.- Przepraszamy pana za ten incydent, to się już więcej nie powtórzy, jutro rana od razu zadzwonię po hydraulika.

-Mam nadzieje, bo inaczej sobie porozmawiamy!- warknął.- Życzę miłej nocy.

-Dobranoc.- powiedziałam równocześnie z Michelle.

Zamknęłam drzwi i powoli zsunęłam się po nich. Dawno tak bardzo się nie bałam, na całe szczęście to był fałszywy alarm. 

-Wszystko w porządku? Przecież on mnie nie widział, a nawet gdyby nie wie jak wyglądam.- Mich od razu zaczęła rozmowę na jego temat. Nie przejmowałyśmy się groźbami ze starym sąsiadem, takie kłótnie odbywały się na porządku dziennym.

-On nie jest normalny. Mógł mnie śledzić, zobaczyć gdzie mieszkam, z kim się zadaje.- mówiąc to wszystko znowu ogarnął mnie niepokój. Ten facet jest naprawdę nieobliczalny.

-O proszę, znowu się zaczyna.- burknął niezrozumiale Oliver, szczotkując zęby wychylając się z łazienki. Jego zdaniem za bardzo dramatyzowałam jeżeli chodzi o mojego byłego, ale ja wiedziałam swoje. Wiedziałam jaki on jest. 

Dochodziła siódma, a ja byłam już na nogach, mimo tego, że była sobota i mam wolne. Nie mogłam spać, a gdy w końcu zasnęłam miałam straszne koszmary. Śniło mi się, że mnie dopadł, że skrzywdził moich bliskich, a na koniec zostawił sobie mnie.

-Dzień dobry!- wrzasnęła Mich, a ja podskoczyłam do góry niczym z procy.

-Wystraszyłaś mnie.- powiedziałam trzymając się za oszalałe serce.

-Taki był plan.- uznała i mrugnęła do mnie zadziornie.- Co chcesz na śniadanie?- kiwnęłam zaprzeczająco głową, a Michelle zrobiła zdziwioną minę.- Blanca, która nie chce nic na śniadanie? To oznacza, że albo jesteś chora, albo dalej przejmujesz się swoim byłym.

-Widziałaś go w Londynie! On tutaj jest rozumiesz?- krzyknęłam załamana. A co jeśli się tu przeprowadził, co jeżeli mnie szuka? Może przez cały ten czas, gdy nie dawał znaku życia obmyślał jak się na mnie zemścić?

-Ziemia do Blanci! Oli ma rację za bardzo się przejmujesz.

-Skąd wiesz?- zapytałam, obgryzając przy tym kciuka.

-Bo ja ci to mówię. Ja, dziewczyna, która przeżywa losy całego świata!- krzyknęła obejmując mnie, a po chwili głaszcząc po głowie.- Zrobię ci kawy z mlekiem i francuskie tosty, co ty na to?

-A niech ci będzie.- przytaknęłam i sztucznie się uśmiechnęłam. Nawet francuskie tosty Mich mnie nie uspokoją.

Na dworze panował mróz, co było charakterystyczne dla październikowego popołudnia. Liście już dawno zdążyły spaść z drzew i znacznie szybciej robiło się ciemno, przez co ludzie byli senni. Jesień- to zdecydowanie najbardziej smutna i ponura pora roku. Odbiera większości ludziom chęć do pracy i życia. Wyjątek stanowiła młoda blondynka będąca w drodze do pracy. Z powodu ostatniego spóźnienia postanowiła wziąć dodatkowe godziny w pracy, ale czego się nie robi dla..szefa. Michelle jak na skrzydłach przemierzała dzielnice Londynu, aż w końcu stanęła przed restauracją, w której pracowała. Wzięła głęboki oddech, uśmiechnęła się do siebie i pewnym krokiem weszła do środka. Miała nadzieje, że szef doceni jej poświęcenie i chęć naprawy błędów. Fakt cały dzień kelnerowania znacznie przewyższał kilku minutowe spóźnienie, ale Mich za wszelką cenę chciała aby mistrz zauważył jej skruchę i chęć poprawy. 

-Michelle? Co ty tutaj robisz, masz dzisiaj wolne.- zaczepił ją kolega.

-Cześć Itachi!- przywitała się z nim i już chciała go przytulić, ale niósł właśnie zamówienie.- Później ci wyjaśnię, wracaj do pracy.- odparła z uśmiechem i udała się na zaplecze. Szybko przebrała się w 'mundurek' i weszła do kuchni. Poczuła zapachy potraw i wielu przypraw. Uwielbiała to. Kochała przebywać w kuchni, a jej marzeniem było otworzenie restauracji o ile będzie przy nim. Chciała gotować, bo on też to kochał.

-Michelle?- usłyszała jego poważny, męski, a zarazem młodzieńczy głos. Czuła jak krew napływa jej do policzków, przez co mocno się zarumieniły.

-Witaj mistrzu Sasori!- pisnęła niczym dziecko i od razu skarciła się za to w myślach. Nie chciała aby uważał ją za bachora, chciała żeby widział w niej kobietę.- Ja..chcę przeprosić jeszcze raz za to spóźnienie! Długo myślałam o tym w domu i wpadłam na pomysł, że może przydam się dzisiaj...i, że przy okazji poprawię swoją opinię u pana, to znaczy..ech.- znowu to samo. Znowu nie mogła się przy nim uspokoić. Zawsze tak miała- zawsze gadała przy nim jak najęta. Sasori westchnął. Dziewczyna spojrzała na niego, a on uśmiechną się i pokręcił zrezygnowaniem głową.

-Doceniam to, że tak się starasz, ruszaj na salę, trzeba zebrać zamówienia od klientów.- powiedział i spojrzał prosto na nią swoimi orzechowymi oczami. Michelle czuła jak się rozpływa. Nie była wstanie nic powiedzieć. Kiwnęła potwierdzająco głową i udała się w stronę sali, przy okazji potykając się o własne nogi. W ostatniej chwili złapała równowagę, odwróciła się, zachichotała i wybiegła z kuchni. 

-"Jestem do niczego!"- pomyślała, idąc przyjąć zamówienie. 

~*~

No jest i kolejny rozdział, mam nadzieję, że nie przynudzałam. :)

Ostatni akapit nie wyszedł powalająco, ale już trudno.. nie chce mi się go poprawiać. ;p
co do waszych blogów, wkrótce wezmę się za ich nadrabianie, wybaczcie, że mam zaległości!

Dziękuję za wszystkie komentarze i przesyłam całusy! :*