Rozdział 1

-Blanca siedzisz tam już godzinę, wyłaź!- ech, mówię wam, nie ma nic lepszego niż wrzask wściekłego współlokatora o poranku.- Blanca słuchasz ty mnie w ogóle?!
-Tak, tak. Zaczekaj jeszcze minutkę, muszę poprawić włosy.- oznajmiłam, na co wrzasnął z rezygnacją. Oliver mieszka ze mną już od roku i wciąż nie może przyzwyczaić się do mojego długiego siedzenia w łazience. Jestem przecież kobietą i dlatego zawsze i o każdej porze muszę wyglądać olśniewająco.
-Jak Boga kocham, zaraz wyważę te drzwi!- uwierzcie mi, nie dałby rady. Westchnęłam pod nosem i dokładnie przyjrzałam się w lustrze. O dziwo nie wyglądam źle, tylko jak zwykle moje włosy źle się układały.- Blanca, ileż można siedzieć w łazience?!
-Spokojnie, bo ci żyłka pęknie.- uznałam otwierając drzwi. Oliver spojrzał na mnie ze złością i wyminął mnie zamykając się w łazience. Ach, jak ja uwielbiam te jego humorki. Nagle poczułam zapach cynamonu docierający z kuchni, a to oznacza, że jest piątek i Michelle jest w trakcie smażenia słynnych naleśników (zawsze robi pyszności z użyciem cynamonu w piątki) według przepisu jej babci.
-Dzień dobry Mich!- wrzasnęłam wchodząc do pomieszczenia.
-Cześć! Ile ci nałożyć?- zapytała od razu. To było stałe i pierwsze pytanie jakie Mich zadawała mi od kiedy się wprowadziła.
-Poproszę cztery- powiedziałam, a tuż po tym przed moimi oczami pojawił się talerz z przepysznymi, cynamonowymi naleśnikami polanych sosem z pomarańczy. Pycha! Niedługo po mnie w kuchni pojawił się Oliver, któremu jak zawsze między siódmą a ósmą udzielał się zły humor. Wraz z Mich nazywałyśmy ten okres tak zwaną "godziną szczerości Olivera Lloyd'a".
-Nienawidzę piątków!- uznał (zresztą jak w każdy piątek).-Michelle, zrób mi kawy!
-A gdzie się podziało proszę?- upomniałam go, na co prychną pod nosem i ledwo słyszalnym tonem poprosił o przyrządzenie kawy.
-O nie!- wrzasnęła Mich, spoglądając na zegarek na ręce. Ech, wygląda na to, że znowu może spóźnić się do pracy.- Spóźnię się do pracy!- a nie mówiłam. W kuchni rozpętał się chaos. Sami na pewno nie raz zapomnieliście gdzie położyliście swoje rzeczy. Michelle zdarzało się to często, bardzo często.
-Gdzie mój telefon i notatnik, o nie...zgubiłam swój notatnik!- wrzasnęła zrozpaczona.
-Telefon trzymasz w ręce...- zaczęłam.
-A notatnik leży na blacie obok tostera.- odezwał się Oliver, po czym wstał i postawił wodę na upragnioną kawę. Mich zawstydziła się i poczerwieniała na twarzy. Nie wiem jak można być tak roztrzepanym.
-Lecę do pracy!- oznajmiła, idąc do przedpokoju, a w końcu wychodząc z domu.
-Ciekawe dlaczego jest ostatnio taka rozkojarzona.- zamyślił się Oli. Szerze mówiąc sama zastanawiałam się co wpłynęło tak na zachowanie Mich. W prawdzie od zawsze miała głowę chmurach, ale od jakiegoś miesiąca jest bardziej zapominalska niż zwykle.- Może się zakochała?
-To całkiem możliwe.- odpowiedziałam.- Ostatnio często wspomina o swoim szefie.
-Ach, no tak! Masz na myśli tego całego Sasoriego, prawda?
-Yhym.- przytaknęłam i spojrzałam na zegarek. Ech, już ósma, pora się zbierać, jeżeli nie chcę spóźnić się na zajęcia. Pożegnałam się z Oliverem i wyszłam. Była połowa października i na dworze zdążyło się zrobić strasznie zimno, ale mimo to wciąż od czasu do czasu słońce wychodziło zza chmur, by pojawić się na krótką chwilę. Udałam się na przystanek. Na moje szczęście autobus wyjątkowo nie spóźnił się i nie musiałam martwić się, że spóźnię się na zajęcia. Ostatnio zdarzało mi się to dość często, głównie z powodu przepisowego kierowcy autobusu.
Tak jak myślałam, na lekcje dotarłam dłuższą chwilę przed ich rozpoczęciem. Ech, teraz pozostaje mi wytrać do czwartej, później praca i w końcu powrót do domu. Życzcie mi powodzenia!

~*~

No i jest pierwszy rozdział. Tak jak zwykle bywa jest nudnawy, ale tak to ponoć jest na początku. W każdym razie, mam nadzieję, że spodobał Wam się chodź trochę, a teraz wybaczcie, ale idę spać. Jestem padnięta po dzisiejszym dniu i chyba będę chora. 

Do zobaczenia! :)